SUÏCIDALE GEDACHTEN

Oorzaken

De oorzaken van suïcidale gedachten kan een plotselinge, negatieve situatie zijn. Fantaseren over de dood kan plaatsvinden in verschillende stadia van het leven en een gevolg zijn van onaangename gebeurtenissen of financiële problemen. Een persoon die van plan is om zijn eigen leven te ontnemen kan een trauma hebben ervaren in de vorm van de dood van een geliefde, een ernstige ziekte van iemand in de familie of van zichzelf, en het verlies van relaties, goederen of eigenwaarde. Een persoon die zijn eigen leven wilt beëindigen  kan; chronische stress ervaren, ziet geen hoop in zijn voortbestaan, niet omgaan met de emoties die de crisis situatie veroorzaakt en kan geen acties die zijn of haar welzijn zou kunnen verbeteren. Vaak is voor dat persoon de enige uitweg zelfmoord plegen. Suïcidale gedachten kunnen optreden in de loop van psychische aandoeningen zoals:

• depressie,
• bipolaire stoornis,
• schizofrenie,
• persoonlijkheidsstoornissen (bijv. borderline),
• eetstoornissen,
• verslavingen,
• angststoornissen.

Mensen die suïcidale gedachten hebben vertonen vaak zelf-agressief gedrag, riskeren het leven en kunnen zichzelf pijn doen, bijv. het vertonen van suïcidaal gedrag en het gebruik van verschillende psychoactieve stoffen.
Onder de theoretische modellen die het optreden van suïcidaal gedrag (waaronder zelfmoordpogingen en zelfmoord) die het belang van suïcidale gedachten benadrukken, het concept van een pre suïcidaal syndroom  beschreven door Erwin Ringel in 1953 moet worden vermeld. Volgens deze theorie, ongeveer 80% van de zelfmoordpogingen worden voorafgegaan door een specifieke mentale toestand genaamd pre suïcidaal syndroom, ook wel bekend als zelfmoordcrisis. Deze aandoening bestaat uit drie belangrijke, elkaar versterkende componenten (zelfmoordprecursoren):

• vernauwing van de volgende functionering gebieden:
  – dynamische vernauwing (gedomineerd door negatieve gevoelens en gedachten, pessimisme, anticipatie op ellende, angst, laag gevoel van eigenwaarde, gevoel van hulpeloosheid, concentratie op geleden verliezen),
  – situationele vernauwing (niet merken van de mogelijkheid van het veranderen van je eigen situatie, het gevoel van zich bevinden in een situatie zonder een uitweg, gebrek aan hoop neemt een gevoel van betekenis weg en dwarsboomt constructieve acties),
  – vernauwing van het waardesysteem (eerder gewaardeerde waarden devalueren, het opgeven van belangen en contact met anderen),
• vernauwing van interpersoonlijke relaties (sociale terugtrekking, eenzaamheid, gevoel van afwijzing);
• de opeenstapeling van agressie en spanning, die eerst worden tegengehouden en uiteindelijk naar binnen terugkeerden, d.w.z. tegen onszelf, die zelfmoord kan zijn;
• het verschijnen van fantasieën (suïcidale gedachten), waarbij zelfmoord ten onrechte wordt gezien als een gunstige en wenselijke oplossing.

Zelfmoordcrisis mag niet worden toegeschreven aan één specifieke ziekte of psychische stoornis. Dit is een aandoening die kan optreden in de loop van veel verschillende psychische stoornissen. Als een toestand van onmiddellijk gevaar voor het leven, zelfmoordcrisis vereist onmiddellijke hulp, om een mogelijke zelfmoordpoging te dwarsbomen en zo snel mogelijk medische zorg te verlenen.

Behandeling

De aanwezigheid van suïcidale gedachten geeft de noodzaak aan om medische hulp te zoeken. Door een effectieve behandeling van de psychische stoornis die aan suïcidale gedachten ten grondslag ligt, kunnen ze worden verwijderd. Dit kan onder andere Psycho-farmacotherapie of psychotherapie zijn. Suïcidale gedachten, vergezeld van neigingen om ze uit te voeren, kunnen een indicatie zijn voor psychiatrische ziekenhuisopname – het stelt de patiënt in staat om een hoger veiligheidsniveau te bieden, een intensievere behandeling toe te passen en de behandeling vaker te wijzigen.