Tematy pomocy

Brak chęci do życia

Zachowanie pacjenta, wskazujące na jego zrezygnowanie z życia społecznego oraz poczucie winy, może być sygnałem dla otoczenia, że jego problemy są coraz większe. Wycofywanie się z życia oraz silne poczucie, że jest się ciężarem dla innych może wzmagać w chorym poczucie bezsensu jakichkolwiek działań. W takim wypadku pacjent może dojść do wniosku, że odebranie sobie życia będzie najlepszym rozwiązaniem. Brak chęci do życia oraz przeświadczenie o niemożliwości rozwiązania problemów stają się siłą napędową do działania. Myśli samobójcze i poczucie beznadziejności mogą się wtedy nasilać i prowadzić do tragedii. Jednak nie wszyscy wprowadzają swoje myśli w czyn. Negatywizm i brak poczucia sensu w dalszej egzystencji nie muszą prowadzić do targnięcia się na swoje życie. Ponadto brak chęci do życia u pacjentów może być powodem bierności i izolowania się.

Objawy

Pogorszenie nastroju, apatia, anhedonia, chęć ucieczki od codziennych obowiązków i problemów, kłopoty ze snem, rozdrażnienie i podatność na chwiejność emocjonalną – to uczucia, które towarzyszą każdemu z nas w mniejszym bądź większym stopniu.

Wśród pozostałych symptomów wyróżnia się:

• niska samoocena,
• stan ciągłego, stale utrzymującego się smutku,
• zaburzenia apetytu (brak apetytu lub nadmierny apetyt),
• duże wahania wagi – przybranie lub utrata nawet kilku kilogramów w ciągu miesiąca,
• zaburzenia snu (m.in. nadmierna senność, bezsenność, zbyt długi sen),
• zaburzona koncentracja,
• anhedonia – brak zdolności odczuwania przyjemności,
• trudności z podejmowaniem decyzji,
• spadek energii życiowej,
• ciągłe zmęczenie,
• brak nadziei na poprawę stanu psychicznego,
• uczucie rozdrażnienia,
• myśli samobójcze,
• czasami mogą pojawić się poczucie winy lub chroniczne bóle i problemy żołądkowe.

Przyczyny

Przyczyny takiego stanu rzeczy są różne: przeważnie powoduje go stres, wywoływany przez różne sytuacje w życiu. Zwykle po ich uporządkowaniu, te i podobne objawy ustępują. Jeśli jednak ogólna niechęć do wszystkiego nie przemija, a także przeradza się po prostu w brak chęci do życia, mogą to być objawy różnych zaburzeń psychicznych: dystymii, zaburzeń lękowych,  depresji. Nie lekceważ podobnych stanów, które trwają od dłuższego czasu bez tendencji malejącej.

Leczenie

Pojawiające się problemy w życiu towarzyskim, rodzinnym i zawodowym niejednokrotnie wymuszają konieczność podjęcia leczenia. W skrajnych przypadkach można również mówić o wysokim ryzyku popełnienia przez pacjenta samobójstwa. Najskuteczniejszą formą leczenia jest psychoterapia. Psychoterapeuta pomaga osobie chorej w poznaniu przyczyn negatywnego nastawienia oraz pokazuje prawidłowe schematy działań. Niejednokrotnie terapeuta podczas psychoterapii wymaga cofnięcia się do wspomnień z wczesnego dzieciństwa. Pomaga to poznać źródło schorzenia, a także ponownie przeżyć trudne doświadczenia i zrozumieć je na zupełnie inny sposób. Występowanie silnych stanów depresyjnych wymaga zastosowania leków przeciwdepresyjnych oraz przeciwlękowych. Dzięki temu możliwie jest zmniejszenie częstotliwości występowania stanów lękowych i prawdopodobieństwa prób samobójczych.