Hulponderwerp

Luisterproblemen

Het lijkt erop dat mensen verdeeld zijn in degenen die goed kunnen luisteren en degenen die alleen maar weten hoe ze moeten spreken. Het is moeilijk om twee mensen met elkaar te verbinden die gewoon praten of gewoon luisteren. Er is geen dialoog nodig in een goede communicatie. Het vermogen om te luisteren is de basis van empathie en begrip voor anderen. Echt luisteren moet actief zijn, vereist betrokkenheid, focus en een verlangen om te begrijpen. Goed luisteren is de sleutel tot authentieke communicatie. Luistervaardigheid is een essentieel hulpmiddel om je te helpen goed contact te maken. Het stelt u in staat om problemen goed te begrijpen en te formuleren. Heel vaak onderschatten we het belang van deze vaardigheid, eerder gericht op spreken; we behandelen luisteren als een passieve houding.

De meest voorkomende luisterfouten zijn:

• Overinterpretatie, aannames doen – we zijn erg geneigd om te raden wat het probleem van de ander is, wat ze denken of voelen en wat hun bedoelingen zijn. Vervolgens benaderen we het gesprek met aannames die misschien helemaal niet waar zijn. Zelfs als de persoon met wie we praten zich in een vergelijkbare situatie bevindt als wij, zijn ze een volledig apart individu en kunnen ze dezelfde situatie op een heel andere manier voelen.
• Oordelen – mensen worden niet graag beoordeeld, zelfs niet door hun naaste mensen. Dit veroorzaakt ergernis en woede. Zelfs onschuldige opmerkingen die ons geschikt lijken, kunnen een beoordeling omvatten (voorbeelden van verklaringen van de beoordelaar: “je hebt hier zelf toe geleid”, “je hebt je dom gedragen”, enz.). Deze beoordeling wordt echter perfect gevoeld door de gesprekspartner en sluit de mogelijkheid om de relatie en de ware dialoog te verdiepen.
• Emoties negeren of het belang ervan niet opmerken – we onderschatten soms het verdriet, schaamte, woede of andere moeilijke emoties van onze gesprekspartner. Populaire zinnen als “er is niets om te wanhopen”, “huil niet”, “alles komt goed, het komt goed, je zult zien”, suggereren aan de persoon die in ons vertrouwt dat ze niet moet voelen wat ze voelt. We gebruiken deze zinnen eerder te goeder trouw om het voor onze gesprekspartner gemakkelijker te maken om te kalmeren. Helaas zullen deze uitspraken de emoties niet doen verdwijnen. In plaats daarvan zullen ze onze gesprekspartner in schuldgevoel drijven omdat hij zich ontoereikend of moeilijk voelt.
• Onderbreken, iemands zin voltooien – dit is de bemoeienis van een zin of een paar op het moment dat onze gesprekspartner van plan is de uiting voort te zetten. Onderbreken slaat de sprekende persoon uit de loop van het denken en voegt verwarring in het gesprek. We zullen de gesprekspartner niet verhinderen als we gewoon kleine boodschappen doorsnijden die aangeven dat we de hele tijd luisteren en proberen het te begrijpen. Het beëindigen van iemands toespraak heeft meestal ook een negatief effect. Als spreker merken we dat iemand die onze zin probeert af te maken zich vaak vergist in de inhoud die we wilden zeggen. Dit voorkomt dat de spreker naar zichzelf luistert en uitdrukt wat hij voelt.
• Ons antwoord voorbereiden – als we nadenken over wat we zullen antwoorden aan onze gesprekspartner, is het erg moeilijk voor ons om ons tegelijkertijd te concentreren op luisteren. Onze gedachten stromen dan in een heel andere richting, bijvoorbeeld naar onze eigen ervaringen of naar advies voor de spreker.
• Oververwijzing naar de eigen ervaring – oververwijzing naar de eigen ervaring kan zeer waardevol zijn voor de ander, maar alleen als ze er interesse in hebben. Je moet een goed moment voelen en in zekere zin de toestemming van de gesprekspartner krijgen om een vergelijkbare ervaring te delen. Het kan erg vervelend zijn om meteen verder te gaan met het bespreken van je eigen problemen zonder te kantelen naar het probleem van de gesprekspartner en steun te tonen. Om te verwijzen naar de situaties van anderen, vooral die welke onze gesprekspartner niet kent, kan het beschrijven van hun gevaren niet alleen vervelend zijn, maar laat duidelijk zien dat we niet naar onze gesprekspartner luisteren. Als we dat doen, zal onze gesprekspartner zijn of haar zaken niet met ons willen delen.
• Het geven van advies – het geven van advies is vaak het eerste dat ontstaat wanneer iemand zijn probleem met ons deelt. Omdat we weten wat hij moet doen. We zijn echter niet in staat om onszelf volledig in de situatie van een andere persoon te plaatsen en te weten wat ze weet. We kennen niet alle aspecten van de situatie, we weten niet hoe gecompliceerd gevoelens in onze gesprekspartner verschijnen, noch weten we welke waarden deze persoon in het leven wil volgen. Weet je zeker dat we verantwoordelijkheid willen nemen voor iemands keuzes? Wat als het advies verkeerd blijkt te zijn? Als iemand expliciet om advies vraagt , laten we het hem dan geven, maar laten we erop wijzen dat dit onze mening is en dat we niet voor die persoon kunnen beslissen. En als hij niet om advies vraagt, laten we ons er dan van onthouden. We zullen nuttiger zijn als we proberen het standpunt van onze gesprekspartner te begrijpen en gezamenlijk de voor- en nadelen van verschillende opties overwegen.