Hulponderwerp

Hyperactiviteit

Een goed functionerend zenuwstelsel wordt gekenmerkt door een hoge sterkte van het proces van stimulatie en remming en een hoge mate van evenwicht van beide processen, evenals een gemiddelde mate van hun mobiliteit. De kracht van het zenuwstelsel wordt uitgedrukt door het vermogen van zenuwcellen om te werken. Evenwicht wordt begrepen als de specifieke verhouding van beide processen tot elkaar, en beweeglijkheid is het vermogen van het zenuwstelsel om van een staat van opwinding naar remming te gaan. Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit treedt op wanneer er een overwicht is van stimulatieprocessen tijdens het remproces.

Oorzaken

Stress is de meest voorkomende oorzaak van hyperactiviteit bij volwassenen, vooral wanneer het chronisch is, geassocieerd met moeilijke uitdagingen, ongemakkelijk werk of gezinssituaties. Deze problemen zijn een ontstekingsvonk gevoed door een abnormale en ongezonde levensstijl. Veel mensen bagatelliseren hun slechte emotionele toestand door eraan te wennen, wat het vermogen om negatieve emoties te onderdrukken nog erger maakt. Hyperactiviteit bij volwassenen is vaak het gevolg van hun dagelijkse gewoonten. Een persoon die constant onder druk staat en worstelt met ernstige spanning verergert min of meer bewust zijn comfort van het leven. Alcoholmisbruik en het roken van nicotine zijn zeker niet bevorderlijk voor de zenuwcontrole. Dieet is ook erg belangrijk, vooral wanneer het laag is in magnesium en vitamine B6, waarvan de aanwezigheid helpt om dit waardevolle element voor het lichaam te assimileren. Bovendien, als we het bovenstaande uitsluiten als een mogelijke oorzaak van hyperactiviteit, kan het optreden ervan gepaard gaan met een ernstige ziekte. Het is de moeite waard om hier bijvoorbeeld hyperthyreoïdie, hormonale basis, vegetatieve neurose of paniekstoornissen te vermelden.

Verschillende oorzaken van aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit kunnen worden genoemd. Deze omvatten:

• genetische factoren,
• psychosociale aandoeningen (verstoord gezins functioneren, ziekten of psychische stoornissen in het gezin, verslaving bij ouders, gebrek aan gevolgen in het onderwijsproces, niet voldoen aan de mentale behoeften van het kind, neuropsychologische tekorten),
• perinatale factoren (verwondingen, zorgen, abnormaal verloop van de zwangerschap; prematuriteit, nicotine, alcoholisme, drugsverslaving tijdens de zwangerschap; infecties, vooral viraal tijdens de zwangerschap),
• allergie en voedselintolerantie,
• ernstig verloop van infectieziekten en schedelletsels in de kindertijd,
• chronische loodvergiftiging,
• deficiëntie van de neurotransmittersubstantie, hersencellen die door de aandoening worden aangetast, zijn onvolwassen, in de meeste gevallen rijpen ze later (juveniel),
• het lichaam voorzien van een overmatige hoeveelheid kleurstoffen, conserveermiddelen en salicylaten.

Symptomen

Hyperactiviteit bij volwassenen wordt geassocieerd met veel duidelijke symptomen die we kunnen categoriseren. Deze omvatten emotionele hyperactiviteit en motorische hyperactiviteit, en agitatie wordt ook geassocieerd met harthyperactiviteit. Symptomen die typisch zijn voor hyperactiviteit zijn zweten, misselijkheid, duizeligheid, gevoelens van warmte of problemen met in slaap vallen. Bovendien klagen veel mensen over ademhalingsproblemen, vaak geassocieerd met spierspanning die verantwoordelijk is voor deze activiteit. Slaapproblemen, vaak midden in de nacht wakker worden en moeite met in slaap vallen bij het begeleiden van de zenuwen vertalen zich verder in stress. Een organisme dat ’s nachts niet voldoende regenereert, kan overdag nog ongezonder worden geactiveerd.

Emotionele hyperactiviteit – treedt meestal op na traumatische ervaringen of in het geval van langdurig optreden van de bovengenoemde factoren. De persoon die eraan lijdt, heeft voornamelijk aanvallen van agressie. Meestal zijn haar nerveuze reacties ontoereikend voor de stimuli die ze veroorzaken, maar het vermogen om emoties te onderdrukken is duidelijk geschokt. Tegelijkertijd heeft een persoon die lijdt aan emotionele hyperactiviteit aanzienlijke concentratieproblemen. Een ander kenmerkend kenmerk van dit type nerveuze hyperactiviteit bij volwassenen is de frequente neiging tot een scherpe verandering in stemming en emotionele instabiliteit.

Motorische hyperactiviteit – wordt ook geassocieerd met fysieke symptomen. Een van de symptomen is ongetwijfeld het optreden van stuiptrekkingen. Tegelijkertijd kunnen mensen die worstelen met neurosen worden gekenmerkt door motorische hyperactiviteit. Staten van apathie zijn verweven met momenten van agressie, vergezeld van expressieve gesticulatie en krachtige uitvoering van eenvoudige dagelijkse activiteiten. Tegelijkertijd is overmatige energie niet noodzakelijkerwijs rationeel gericht als gevolg van verminderde concentratie.

Hyperactiviteit van het hart – leidt meestal tot zijn onregelmatige werk, en vooral tachycardie, dat wil zeggen, versnelde hartslag. Het probleem wordt vooral verergerd bij mensen die, om moeilijke uitdagingen het hoofd te bieden, cafeïne misbruiken, wat, naast het verminderen van het gevoel van vermoeidheid, het werk van de hartspier aanzienlijk stimuleert. Elk contact met een prikkel die stress veroorzaakt, verbetert het onregelmatige werk van het hart. Naast een verhoogde pols stijgt ook de bloeddruk.

Hyperactiviteit wordt geassocieerd met verschillende aandoeningen, zoals:

• verminderde zelfbeeld,
• stoornissen van de emotionele sfeer en de ontwikkeling van neurose,
• ontwikkeling van depressie,
• antisociale persoonlijkheid,
• gedragsstoornissen die zich manifesteren door een houding van angst of agressie,
• verslaving,
• bij kinderen, slechtere schoolprestaties, die verband houdt met de latere opvoeding van het kind,
• aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD).

behandeling 

De behandeling vereist complexe behandelingsmethoden, aangepast aan de ernst van de symptomen en mogelijke coëxistentie van andere aandoeningen. De basiselementen van de therapeutische procedure zijn:

• Psycho-educatie – het verstrekken van informatie over symptomen en basismanieren om met de patiënt om te gaan;
• Gedragsinterventies – specifieke manieren om met problematisch gedrag van patiënten om te gaan, evenals methoden om hen te helpen de effectiviteit van concentratie te verhogen;
• Individuele psychotherapie – vooral in het geval van begeleidende emotionele stoornissen, angst, lage zelfevaluatie;
• Gezinstherapie – vooral als er conflicten en spanningen zijn tussen familieleden in het gezin;
• Sociale vaardigheidstraining, training om met woede en agressie om te gaan – bij mensen die problemen hebben met sociaal functioneren, gewelddadig en agressief gedrag vertonen;
• Farmacotherapie.