BRAK ENERGII

Gdy taki stan trwa wiele miesięcy, w naszej głowie powinna się zapalić czerwona lampka. Mówimy już wtedy o przewlekłym zmęczeniu. Długa lista jego objawów obejmuje m.in. osłabienie, senność, fizyczny brak sił, apatię, bóle mięśni i głowy, problemy z koncentracją, drażliwość, kłopoty z pamięcią, zawroty głowy, niezdecydowanie. Jeśli wszystko, co robisz, okupione jest niewspółmiernym wysiłkiem, a na dodatek masz coraz gorszy nastrój, nie można wykluczyć, że chodzi o coś więcej niż o zwykłe obniżenie formy. Być może cierpisz na jedną z poniższych dolegliwości:

• Bezdech senny
• Zespół chronicznego zmęczenia
• Depresja
• Niewydolność nerek
• Cukrzyca
• Zaburzenia pracy tarczycy
• Wirusowe zapalenie wątroby typu C (WZW C)

Według lekarzy, przewlekłe zmęczenie i brak energii, utrzymujące się bez wyraźnego powodu, należy obecnie do najczęstszych problemów zdrowotnych, z jakimi zgłaszają się do nich pacjenci. Niestety, diagnozowanie i leczenie tej dolegliwości nie jest łatwe, z uwagi na dużą liczbę możliwych przyczyn oraz czynników ryzyka.

Przyczyny

Generalnie można podzielić przyczyny uporczywego osłabienia na trzy grupy:

• Psychologiczne
• Fizyczne
• Związane ze stylem życia

Do psychologicznych przyczyn zalicza się m.in.: silny stres, wstrząsy emocjonalne, stany depresyjne i zaburzenia lękowe. Większość psychologicznych przyczyn prowadzi do obniżenia jakości snu lub bezsenności, które powodują zmęczenie w ciągu dnia. Jednocześnie źródłem silnego stresu w naszym codziennym życiu mogą być nie tylko złe lub przykre doświadczenia, lecz także zdarzenia pozytywne, takie jak np. przeprowadzka, ślub, korzystna zmiana pracy czy urodzenie dziecka.

Leczenie

Diagnostyka szczegółowej przyczyny braku energii jest bardzo trudna, bo objawy towarzyszące mogą też sugerować inne dolegliwości (m.in. anemię, niedoczynność tarczycy, cukrzycę, choroby serca, płuc, nerek, boreliozę, niektóre zaburzenia psychiczne). Lekarz musi najpierw wykluczyć te choroby. Ponadto w związku z niesprecyzowanymi przyczynami braku energii, nie istnieje jeden sprawdzony sposób leczenia. W zależności od postawionej przez lekarza diagnozy, chorym proponuje się:

• przyjmowanie środków przeciwdepresyjnych,
• psychoterapię, szczególnie w podejściu kognitywnym,
• wykonywanie ćwiczeń fizycznych.