VERMIJDENDE PERSOONLIJKHEIDSSTOORNIS

Symptomen

Vermijdende mensen hebben een hoge mate van angst en een laag zelfbeeld. Een laag zelfbeeld veroorzaakt angst voor contacten met de omgeving, en het ontbreken van dergelijke contacten verlaagt bovendien het zelfrespect. De patiënt lijdt omdat hij een sterke behoefte voelt aan contacten met andere mensen en de behoefte aan nabijheid, maar vanwege de angst die wordt veroorzaakt door interpersoonlijke relaties, is hij niet in staat om aan deze behoeften te voldoen. Een persoon met een ontwijkingsstoornis trekt zich terug uit verschillende soorten sociale activiteiten en vermijdt contacten met andere mensen, gaat geen uitdagingen in het leven aan, komt liever niet, schrijft niet terug, belt liever niet dan riskeert mislukking. Zo iemand voelt zich van weinig waarde en niet aantrekkelijk genoeg, hij is naar zijn mening voor niemand een interessant bedrijf, noch verdient hij lof of respect. Ze verwacht acceptatie van de omgeving, maar alleen onvoorwaardelijke acceptatie kan haar bevredigen. Het is vergelijkbaar in nauwe, vriendelijke en intieme contacten. De vermijdende persoonlijkheid aarzelt meestal lang voordat ze de eerste stap zet of reageert op de uitnodiging van iemand anders om contact op te nemen. Vaak heeft dit tot gevolg dat men zich afkeert van de mensen om hem heen, omdat hij of zij zijn aarzeling interpreteert als wrok of buitensporige achterdocht. De vermijdende persoonlijkheid wordt ook gekenmerkt door remming in het uiten van emoties en gevoelens en frequente episodes van depressieve stemming. Mensen met dit type persoonlijkheid voelen voortdurend spanning en verlegenheid in situaties die verband houden met contact met anderen, zijn gevoelig voor kritiek, onderwerpen hun eigen gedrag voortdurend aan analyse en controle, zijn zeer terughoudend in het tonen van gevoelens, isoleren zich sociaal, zijn voorzichtig en nogal terughoudend, bereid om dromen te geven en te ontsnappen in de wereld van fantasie. Ze kunnen zelfs een sociale fobie ontwikkelen, die interpersoonlijke relaties effectief belemmert of zelfs verhindert.

Oorzaken

Psychologen zien de oorzaken van een vermijdende persoonlijkheid in een specifieke reeks eigenschappen die verband houden met het temperament en karakter van een bepaalde persoon. Ze bepalen de manier waarop een kind, en later een jongere, reageert op prikkels uit de buitenwereld en hoe hij omgaat met stressvolle situaties. Psychologen behoren tot de karaktereigenschappen die bevorderlijk zijn voor de ontwikkeling van een persoonlijkheid en vermijden introversie, verlegenheid, gevoeligheid (vaak overgevoeligheid) en een neiging tot negatieve interpretatie van gebeurtenissen. Deze kenmerken leiden, wanneer ze worden geconfronteerd met soms moeilijke levenservaringen, tot de ontwikkeling van een reeks persoonlijkheidsstoornissen die bekend staan ​​als de vermijdende persoonlijkheidsstoornis.

De reden voor de ontwikkeling van een vermijdende persoonlijkheid kan ook het gebrek aan acceptatie, begrip en liefde in het gezin zijn, evenals problemen in relaties met leeftijdsgenoten als gevolg van de ongelijkheid van het kind of zijn gezinssituatie. Niet elk kind dat dergelijke moeilijkheden ervaart, zal echter een vermijdende persoonlijkheid ontwikkelen, vandaar dat de theorie over de koppeling van sociale, biologische en psychologische omstandigheden lijkt te kloppen.

Diagnose

Om een ​​persoonlijkheid te classificeren als een vermijdend persoonlijkheidstype, moet aan vier of meer criteria worden voldaan:

• Het vermijden van professionele activiteiten die aanzienlijke interpersoonlijke contacten vereisen, veroorzaakt door angst voor kritiek, afkeuring of afwijzing,
• Onwil om een ​​band te vormen met andere mensen, behalve met sommige mensen die je leuk vindt,
• Terughoudendheid in intieme relaties veroorzaakt door angst om in verlegenheid gebracht of bespot te worden door anderen,
• Preoccupatie met kritiek of afwijzing in sociale situaties,
• Afzien van het aangaan van nieuwe interpersoonlijke relaties vanwege een gevoel van ontoereikendheid,
• Zichzelf zien als sociaal incompetent, onaantrekkelijk of inferieur aan anderen,
• Een extreme terughoudendheid om persoonlijke risico’s te nemen of nieuwe activiteiten te ondernemen, aangezien deze gênant kunnen zijn.

Behandeling

De behandeling is voornamelijk psychotherapie, met als doel onder meer het verbeteren van het eigen imago. In de beginperiode van de behandeling vinden deze mensen het moeilijk om deel te nemen aan groepspsychotherapie, daarom heeft individuele psychotherapie de voorkeur. Groepsbijeenkomsten worden mogelijk in een later stadium van de behandeling. Farmacotherapie kan de toediening omvatten van bepaalde geneesmiddelen die tot de groep van antidepressiva behoren. Als problemen zoals depressie, sociale fobie of agorafobie naast elkaar bestaan ​​of worden gecombineerd, moet een passende behandeling worden gegeven.